In maart maakte VVD-minister van Infrastructuur en Waterstaat Harbers in een kamerbrief bekend dat, tegen de beloftes van het coalitieakkoord om “het in de ijskast te zetten” in, de plannen om de A27 te verbreden toch doorgaan. Met alle gevolgen voor de natuur rondom Amelisweerd van dien.
“Mijn hart klopt voor de natuur”, zei D66-leider Sigrid Kaag als reden waarom ze tegen de verbreding van de A27 was tijdens een verkiezingsdebat aan de vooravond van de Tweede Kamerverkiezingen van 2021. De partij maakte duidelijk dat ze niet meegingen met de koers van de VVD. Ook hadden ze het voor elkaar gekregen om dit te benadrukken in het coalitieakkoord. Maar die mooie woorden van Kaag waren voor minister Harbers niet genoeg om het proces niet voort te zetten.
Minister Harbers claimt dat de verbreding van de A27 in het belang is van de bereikbaarheid en verkeersveiligheid. Dit zijn grote woorden, aangezien experts hard twijfelen aan het nut van dit plan; er is maar één minuut tijdwinst, en dat in het onwaarschijnlijke geval dat het tijdens de spits niet drukker wordt.
De wetenschap is er hartstikke duidelijk over dat meer asfalt niet leidt tot rustigere wegen, maar juist zorgt voor meer autoverkeer. Wat juist niet de kant is die wij op willen, overwegende de al torenhoge stikstof- en CO2-uitstoot. Bovendien we hebben dankzij een geopolitieke crisis ook al een enorm tekort aan brandstof.
Ook is de prijs van het verbreden van dit stukje asfalt niet het goedkoopst: het plan gaat maar liefst 1,5 miljard euro kosten. Dat is 1,5 miljard euro voor een minuutje sneller langs Utrecht scheuren, inclusief een berg aan extra CO2-uitstoot die ons op lange termijn nog een veel grotere smak geld gaat kosten. De Haagse obsessie met asfalt is zo groot dat de portemonnee voor asfalt altijd open gaat, ondanks de beloftes van het coalitieakkoord.
Dat terwijl onze minister muisstil is over iets wat wel was beloofd in het coalitieakkoord: de Lelylijn. Deze lijn zou het mogelijk maken voor reizigers vanaf het Noorden om dezelfde snelle route naar Utrecht te pakken als de autobestuurder die aan het eind van zijn route de A27 pakt. Die lijn zou maar liefst een tijdwinst van een uur op kunnen leveren voor de prijs van 7 miljard euro. Dat is 8,5 minuut tijdwinst per geïnvesteerde miljard, een stuk goedkoper dan de 40 seconden per miljard van Harbers.
Meer asfalt betekent altijd meer auto’s, en ongeacht elke verbreding blijft de hoeveelheid files constant toenemen in dit land. En er is maar één manier om die hoeveelheid te verminderen, namelijk het mogelijk maken van meer alternatieven voor de auto. Niet alleen de Lelylijn is een goed voorbeeld, plannen voor een spoor tussen Breda en Utrecht worden al decennia aan de kant gezet door de regering omdat het “te duur” zou zijn. Dit spoor zou haast parallel aan de A27 tussen Breda en Utrecht lopen, een aantal gemeenten met een redelijk aantal inwoners een station opleveren, en de rit tussen de twee steden met de trein verkorten van een uur naar 30 minuten.
De trein nemen blijft inderdaad onaantrekkelijk als het een stuk langer duurt dan de auto pakken. Wat jammer is, want ze zouden een heel stuk sneller kunnen zijn dan het rijden over de snelweg. Ook is het een misser voor ons klimaat, want onze treinen draaien op groene stroom zonder vervuilende batterijen. Geen enkele auto kan alleen al in de buurt komen van de efficiëntie van een trein.
De provinciale- en gemeentepolitiek moeten gaan pleiten voor treinen als alternatief tegenover de geldverspillende plannen uit Den Haag. Want zij hebben immers ook grote inspraak op onze infrastructuur, en ons ministerie wil niet eens onderzoek doen naar alternatieven. Dit is een kans om een einde te maken aan files, de vernietiging van onze natuur, de afhankelijkheid van dictators voor brandstof en de constante toename van CO2-uitstoot.
Categorieën: Infrastructuur, Opinie